ভাৰতত যোৱা বছৰ বানপানী, ধুমুহা, ভূমিকম্প আৰু অন্যান্য প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগৰ ফলত প্ৰায় ৫ লাখ লোক দেশৰ ভিতৰত স্থানান্তৰিত হয়। অৱশ্যে, এই সংখ্যা ২০২২ চনত ২৫ লাখ লোকৰ দেশৰ ভিতৰত স্থানান্তৰৰ তুলনাত যথেষ্ট কম। এই তথ্য মঙলবাৰে প্ৰকাশিত এক গোলকীয় প্ৰতিবেদনত দিয়া হৈছে। হিমালয়ৰ হিমাচল প্ৰদেশ আৰু উত্তৰাখণ্ড ৰাজ্যত যোৱা বছৰৰ প্ৰলয়ংকৰী বানপানীয়ে কৰা ক্ষতিৰ ছবি এতিয়াও পৰিস্ফুত হৈ আছে। ছিকিমত, ২০২৩ চনৰ অক্টোবৰত এটা জলবিদ্যুৎ বান্ধ খহি পৰে, যাৰ ফলত গ্লেচিয়াটেড হ্ৰদৰ কাষত হোৱা বানপানীৰ ফলত ১০০ ৰো অধিক লোকৰ মৃত্যু হয় আৰু ৮৮,০০০ ৰো অধিক লোক প্ৰভাৱিত হয়।
দিল্লীক “বানপানী স্থানান্তৰ হটস্পট” হিচাপে চিহ্নিত কৰা হৈছে, য’ত যোৱা বছৰ ৯ জুলাইত যমুনাত হোৱা ধাৰাসাৰ বৰষুণৰ বাবে কৰ্তৃপক্ষই লোকসকলক তেওঁলোকৰ ঘৰৰ পৰা সুৰক্ষিত স্থানলৈ স্থানান্তৰ কৰিছিল। জেনেভা স্থিত আভ্যন্তৰীণ স্থানান্তৰ নিৰীক্ষণ কেন্দ্ৰৰ (আইডিএমচি) এক প্ৰতিবেদন অনুসৰি, ৰাষ্ট্ৰীয় ৰাজধানীত প্ৰায় ২৭,০০০ লোক স্থানচ্যুত হৈছিল। ৯ জুলাইত, ৰাষ্ট্ৰীয় ৰাজধানীত ২৪ ঘণ্টাত ১৫৩ মিমি বৰষুণ নথিভুক্ত কৰা হৈছিল, যি ১৯৮২ চনৰ ২৫ জুলাইৰ পিছত সৰ্বাধিক এদিনীয়া বৰষুণ।
প্ৰতিবেদন অনুসৰি, ২০২৩ চনত দক্ষিণ এছিয়াত মুঠ ৩৭ লাখ লোক আভ্যন্তৰীণভাৱে স্থানচ্যুত হৈছিল, যাৰ ভিতৰত ৩৬ লাখ প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগৰ ফলত স্থানচ্যুত হৈছিল। এই সংখ্যাটো ২০১৮ চনৰ পিছত সৰ্বনিম্ন। যোৱা বছৰ ভাৰতত বানপানীৰ ফলত ৩,৫২,০০০ ৰো অধিক লোক স্থানচ্যুত হৈছিল, যি ২০০৮ চনৰ পিছত সৰ্বনিম্ন সংখ্যা। এই স্থানচ্যুত লোকসকলৰ ভিতৰত ৯১ হাজাৰ লোক অসমৰ, যিসকলে জুলাইত ৰাজ্যখনৰ ২০ খন জিলাত বানপানীৰ ফলত ঘৰ এৰি সুৰক্ষিত স্থানলৈ যাব লগা হৈছিল।
