কোটাক মহিন্দ্ৰা বেংকৰ প্ৰতিষ্ঠাপক আৰু সঞ্চালক উদয় কোটাকে জনোৱা অনুসৰি ভাৰত সঞ্চয়কাৰীৰ এখন দেশৰ পৰা বিনিয়োগকাৰী দেশলৈ পৰিৱৰ্তিত হৈছে। এই ৰূপান্তৰ ৮০ৰ দশকৰ আৰম্ভণিতে হৈছিল যেতিয়া ভাৰতীয় সঞ্চয়কাৰীসকলৰ বিত্তীয় সম্পদৰ ওপৰত কম আস্থা আছিল। তেওঁলোকে লাহে লাহে বেংকৰ জমা, ইউটিআই আৰু এলআইচিলৈ বিনিয়োগ হস্তান্তৰ কৰিছিল। ৯০ৰ দশকটোক “জল্পনা-কল্পনাৰ” বুলি গণ্য কৰা হৈছিল যদিও মূলধন বিচৰা কোম্পানীসমূহে বিদেশী প্ৰতিষ্ঠানিক বিনিয়োগকাৰী(এফ আই আই)ৰ ওচৰলৈ গৈছিল, যিসকলে কোম্পানীত ক্ৰয় কৰিছিল আৰু ক্ৰমান্বয়ে ভাৰতীয় সঞ্চয়কাৰীসকলে আঁতৰি আছিল।
ইয়াৰ ফলত ২০০০ চনৰ আৰম্ভণিতে ব্যক্তিগত প্লেচমেণ্ট বজাৰ (কিউআইপি)ৰ সৃষ্টি হয়, যাৰ ফলশ্ৰুতিত এফআইআইয়ে ভাৰতীয় বজাৰত ক্ৰয় কৰিব পাৰে। বিশ্বৰ বিত্তীয় সংকটৰ পিছত বজাৰৰ প্ৰতি ভাৰতীয় সঞ্চয়কাৰীৰ আগ্ৰহ বৃদ্ধি পায়। এতিয়া ভাৰতীয় সঞ্চয়কাৰীয়ে মিউচুৱেল ফাণ্ড প্লেটফৰ্ম, কেছ ইকুইটি, ডেৰাইভেটিভ মাৰ্কেট, বীমা ফাণ্ড, ভাৰতৰ গ্ল’বেল প্ৰাইভেট ইকুইটি আৰু এআইএফৰ দৰে প্লেটফৰ্মৰ জৰিয়তেও বিনিয়োগৰ সুবিধা লাভ কৰিছে। ভাৰতত স্থায়ী বৃদ্ধিৰ সৃষ্টি কৰিবলৈ কেইবাটাও মূল ক্ষেত্ৰত মনোযোগ দিয়াৰ প্ৰয়োজন।
ক’ভিডৰ পিছত বিনিয়োগকাৰীয়ে যোগদান কৰিছে যদিও নিক্কেই সূচকাংক ১৯৮৯ চনৰ শিখৰৰ তলত আছে। বুদবুদ ৰোধ কৰিবলৈ নীতি, নিয়ন্ত্ৰণ, শিক্ষা, আৰু মানসম্পন্ন কাগজৰ যোগানৰ প্ৰয়োজন। কোম্পানীসমূহে কম মূলধনী খৰচত ইকুইটি উত্থাপন কৰিব লাগে, আৰু ঋণত কৰ আৰ্বিট্ৰেজ(মধ্যস্থতা)ৰ প্ৰয়োজনীয়। বেংকিং খণ্ডই জমা আৰু পুঁজিৰ খৰচৰ ক্ষেত্ৰত প্ৰত্যাহ্বানৰ সন্মুখীন হৈছে আৰু বৃহৎ কৰ্পৰেট খণ্ডই মূলধনী বজাৰলৈ যাব লাগিব। নিয়ন্ত্ৰণমূলক আৰু উন্নয়নমূলক ভূমিকাসমূহৰ মাজত ভাৰসাম্য ৰক্ষা কৰাটো সমানে গুৰুত্বপূৰ্ণ।
