খ্ৰীষ্টিয় নৱবৰ্ষৰ পহিলা দিনটোত লোকাৰণ্য হৈ পৰে অসম প্ৰকাশন পৰিষদ আৰু সদৌ অসম পুথি প্ৰকাশক আৰু বিক্ৰেতা সংস্থাই যৌভভাৱে চানমাৰিস্থিত অসম অভিযান্ত্ৰিক প্ৰতিষ্ঠান খেলপথাৰত আয়োজন কৰা অসম গ্ৰন্থমেলা, গুৱাহাটী ৷ পুৱা গ্ৰন্থমেলাৰ দ্বাৰ মুকলি কৰাৰ পৰা আৰম্ভ হোৱা জনস্ৰোতে সন্ধিয়ালৈ ৫০ হাজাৰৰ সীমা অতিক্ৰম কৰে ৷বছৰৰ প্ৰথম দিনটো গ্ৰন্থৰ সান্নিধ্যত উদ্যাপন কৰিবলৈ পুথিপ্ৰেমী বিদ্বৎ সমাজ , জ্ঞানান্বেষী শিক্ষাৰ্থী আৰু লেখক-সাহিত্যিকৰ এনে বিশাল সমাৱেশে চানমাৰি বাকৰিত উছৱৰ লহৰ সৃষ্টি কৰে ৷ বিপণীত হেঁপাহৰ গ্ৰন্থ ক্ৰয় কৰি নৱবৰ্ষ ২০২৩ক স্বাগত জনাই নিৰ্মল আনন্দ উপভোগ কৰে হেজাৰ হেজাৰ পঢ়ুৱৈয়ে৷ এই সময়ছোৱাত কিতাপ বিক্ৰীও আশাব্যঞ্জক বুলি সদৰী কৰিছে অসম প্ৰকাশন পৰিষদৰ লগতে আন আন প্ৰকাশন গোষ্ঠীসমূহে ৷ যোৱা ২৯ ডিচেম্বৰৰ পৰা আজি ১ জানুৱাৰী পৰ্যন্ত ১ কোটি টকাৰ গ্ৰন্থ বিক্ৰী হোৱা বুলি জনাইছে প্ৰকাশন পৰিষদে ৷ ইপিনে কালি বিয়লি ১ বজাত অসম প্ৰকাশন পৰিষদে গ্ৰন্থমেলাৰ অস্থায়ী প্ৰেক্ষাগৃহত আয়োজন কৰে “মই কিয় লিখোঁঃ স্ব-পৰিক্ৰমা” শীৰ্ষক এখনি গুৰুত্বপূৰ্ণ আলোচনা সত্ৰ ৷ ইয়াত মুখ্য অতথিৰূপে অংশগ্ৰহণ কৰি বিশিষ্ট গল্পকাৰ-ঔপন্যাসিক ফণীন্দ্ৰ কুমাৰ দেৱ চৌধুৰীয়ে বিষয় সন্দৰ্ভত কয় যে সকলো লেখকে একে কাৰণতে নিলিখে ৷ সকলোৰে বেলেগ বেলেগ কাৰণ আছে ৷ তেওঁ দহ বছৰ বয়সৰ পৰাই লিখা বুলি উল্লেখ কৰি কয়—“ সমাজখন ঘটনা বহুল ৷ এনে বহু ঘটনা মানি ল’ব নোৱাৰো বা হজম কৰিব নোৱাৰোঁ ৷ তেতিয়া মনত অশান্তি আৰু অস্হিৰতাৰ সৃষ্টি হয় ৷ আনন্দ আৰু বিষাদৰ সময়তো অস্থিৰতা আৰু চটফটনিৰ সৃষ্টি হয় ৷ এনে অস্থিৰতাৰ পৰা মুক্তি পাবলৈ বিভিন্ন পন্থা অৱলম্বন কৰিছিলোঁ ৷ কিন্তু অস্থিৰতাৰ উপশম নঘটিল ৷ কলম হাতত তুলি ল’লেহে ইয়াৰ পৰা মুক্ত হ’ব পাৰো ৷ মই এইবাবেই লিখোঁ ৷ অৰ্থাৎ মানসিক অশান্তিৰ পৰা মুক্তি লাভ কৰাৰ ঔষধ হিচাপেই যোৱা ৬০ বছৰে অবিৰতভাৱে লিখি আহিছোঁ ৷ কিবা বিৰাট সামাজিক পৰিৱৰ্তনৰ লক্ষ্যৰে লিখাৰ সাধনা কৰা বুলিলে মই মিথ্যাচাৰ চলোৱা হ’ব ৷ মই সদায়ে বাস্তৱতাক গুৰুত্ব দি আহিছোঁ ৷ মই কেতিয়াও দাবী নকৰোঁ যে মোৰ দৃষ্টিভংগী সম্পূৰ্ণ শুদ্ধ বা মোৰ কথা সকলোৱে মানি চলিব লাগিব ৷” আলোচনা সত্ৰখন সঞ্চালনা কৰে বিশিষ্ট কাহিনীকাৰ ডাঃ অপূৰ্ব কুমাৰ শইকীয়াই ৷ তেওঁ বক্তব্যত এইবুলি প্ৰকাশ কৰে—“ সাহিত্য কৰ্ম এক নিৰলস সাধনাৰ যাত্ৰা ৷ এয়া কঠিন যাত্ৰা ৷ তথাপি সাহিত্যিক সকলে কিয় এই যাত্ৰাত অৱতীৰ্ণ হয়, এয়া বৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয় ৷ এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ প্ৰতিজন লেখকৰ বাবে বেলেগ হোৱাই স্বাভাৱিক ৷ ৰাজনৈতিক আদৰ্শ , নন্দনতাত্বিক উদ্বিগ্নতা , আত্মমগ্নতা আদি বিভিন্ন কাৰণত লিখা হয় ৷ আনকি নিজকে কেতিয়াবা লুকুৱাবলৈও লিখা হয় ৷ সাহিত্যই তাৎক্ষণিকভাৱে কোনো বিপ্লৱ আনিব বুলি ভাবিব নোৱাৰি ৷ সাহিত্যৰ যাত্ৰা একধৰণৰ বিবৰ্তন বুলি ক’ব পাৰি ৷”আন এগৰাকী আলোচক অতিথি , বিশিষ্ট গল্প কথক লীনা শৰ্মাৰ মতে–“ জৰ্জ অ’ৰৱেলৰ এখন কিতাপ আছে —why I write. এই বিষয়ে তেওঁ বিভিন্ন কাৰণ দৰ্শাইছে ৷ সেই অনুসৰি বহুতে অহংকাৰত লিখে , কিছুমানে মন ভাল লগাবলৈ লিখে , কিছুমানে বুৰঞ্জীৰ ভুল তথ্য শুধৰাবলৈ লিখে আদি ৷ মই কিন্তু দ্বিতীয়টো কৰণত অৰ্থাৎ মন ভাল লগাবলৈ লিখোঁ ৷তদুপৰি বিভিন্ন সময়ত আনে কৰা সুন্দৰ কাম কৰিব নোৱাৰি হীনমন্যতাত ভূগো ৷ ইয়াৰ পৰা মুক্তি লাভ কৰিবলৈও লিখিবলৈ লওঁ ৷বৰ আনন্দত থাকিলেও লিখিব নোৱাৰো ৷ মন বেয়া লাগিলে বা বিষাদেৰে ভাৰাক্ৰান্ত হ’লে মন ফৰকাল কৰিবলৈ মই লিখিবলৈ আৰম্ভ কৰোঁ ৷”
একেদৰে বিশিষ্ট গল্পকাৰ শিৱানন্দ কাকতীয়ে ইয়াত আলোচক অতিথিৰূপে উপস্থিত থাকি কয় যে লেখকসকল এটা শ্ৰেণী ৷ সকলো শ্ৰেণীৰে এটা বৈশিষ্ট্য থাকে ৷ লেখক শ্ৰেণীৰো তেনে একেধৰণৰ বৈশিষ্ট্য আছে ৷ গতিকে লিখাৰ কিছুমান কাৰণ একে ৷ কিন্তু প্ৰত্যেকে যিহেতু পৃথক মানুহ গতিকে লিখাৰ পৃথক কাৰণো নিশ্চয় আছে ৷ মোৰ নিজৰ মাজতে অহৰহ দ্বন্দ্ব থাকে ৷ যেন মোৰ লিখক সত্তা মোৰ পৰা বেলেগ ৷সেয়ে মই কিয় লিখোঁ বুলিলে দ্বিধাগ্ৰস্ত হওঁ ৷ তথাপি কব পাৰো যে মই মোৰ গাঁৱখনৰ প্ৰতি , গ্ৰাম্য জীৱনৰ প্ৰতি দায়ৱদ্ধ ৷ ইয়াৰ পৰাই মই মোৰ পৃথিৱীৰ সন্ধান কৰোঁ ৷ গতিকে লিখাৰ প্ৰক্ৰিয়া মোৰ বাবে সেৱা নাইবা প্ৰাৰ্থনা ৷” আন এগৰাকী বিশিষ্ট গল্পকাৰ জয়ন্ত মাধৱ বৰাই আলোচনা সত্ৰখনত আলোচক অতিথিৰূপে অংশ লয় ৷ তেওঁ কয়—“ লিখাৰ স’তে জীৱন অন্বেষণৰ কথা জৰিত হৈ থাকে ৷ লিখাটো মোৰ বাবে যোগ সাধনা সদৃশ ৷ শান্তি বিচাৰি মই লিখো ৷ মোৰ লিখাৰ এক উদ্দেশ্য আছে ৷ মোৰ লিখাৰ উদ্দেশ্যত ৰাজনৈতিক আদৰ্শও আছে ৷ তদুপৰি সম্পাদকৰ তাগিদাতো লিখা হয় কিন্তু উদ্দেশ্যৰ পৰা আঁতৰি নাহো ৷ মোক শৰীৰে অনুমতি দিয়ালৈ লিখি থাকিম ৷” ইয়াত আলোচক অতিথিৰূপে উপস্থিত থাকে জনপ্ৰিয় গল্পকাৰ-ঔপন্যাসিক মনালিছা শইকীয়া ৷ তেওঁ বিষয় প্ৰসংগত এনেদৰে কয়—“ মই সদায়ে নিজকে এটি নিঃসহায় শিশুৰ ৰূপত পুনৰ আৱিষ্কাৰ কৰোঁ ৷ কিতাপ আৰু কলম নথাকিলে মই নিজকে আজিৰ এই ৰূপত নাপালোহেঁতেন ৷ আইৰ মুখত শুনা সাধুবোৰে মন বিষাদেৰে ভৰাই তুলিছিল ৷ তেজিমলা হ’বলৈ মন গৈছিল ৷ এনে বিষাদৰ পৰা মুক্তি বিচাৰি লিখিবলৈ লৈছিলোঁ ৷ নিজকে জীয়াই ৰাখিবলৈ হাতত কলম তুলি লৈছিলোঁ ৷ কাৰণ মই বৰ অন্তৰ্মুখী আছিলোঁ ৷ এসময়ত মৃত্যু চেতনাই কিয় খেদি ফুৰিছিল নাজানো ৷ ইয়াৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ লিখিছিলোঁ ৷ এতিয়া অৱশ্যে জীয়াই থাকিবলৈ লিখা বুলিলে ভুল হ’ব ৷ এতিয়া মই সুখী হ’বলৈ লিখোঁ ৷ নিজৰ যন্ত্ৰণা অতিক্ৰম কৰি আনৰ যন্ত্ৰণা অনুভৱ কৰি লিখাৰ কছৰৎ কৰোঁ ৷ আত্মমগ্নতাৰ নিজকে উলিয়াই আনি লিখাৰ এক পৰিৱেশ দিছিল কটন কলেজে ৷ এতিয়া লিখাটো এক দায়িত্ব বুলি ভাবো ৷”।আলোচনা সত্ৰখন উদ্বোধন কৰে নলবাৰীৰ ধমধমা আঞ্চলিক মহাবিদ্যালয়ৰ ৰাজনীতি বিজ্ঞান বিভাগৰ অধ্যাপক জ্যোৎস্না আহমেদে ৷ মহাবিদ্যালয়খনৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে আলোচনা সত্ৰখন পৰিচালনাত সহযোগিতা আগ বঢ়ায় ৷
